..στην όμορφη βραδιά της 28ης Ιουνίου 2011 aφιερωμένη στο Μάνο Ελευθερίου δόθηκαν τ΄απολυτήρια των μαθητών μας από το Διευθυντή του σχολείου κ.Αθανάσιο Νικολόπουλο.
Σας ευχόμαστε καλά αποτελέσματα και καλή τύχη στη ζωή σας!!!
Eυχαριστούμε... ..και να συγχαρούμε ...
...τη χορευτική ομάδα του σχολείου μας-Κουτσούκη Αλέξανδρο,Τσέμνα Ιρίνα,Κέσκου Ρούλα,Παπαχριστοφίλου Νικολέττα,Ζάτσε Άννα,Έγγελη Βασιλική,Δαρμή Αγγελική και τη συνάδελφο κ.Γαντζούδη Σοφία που επιμελήθηκε το χορό.
...την κ.Σάντυ Αθανασοπούλου για το εξαιρετικό skets που μας παρουσίασε!!
…θυμάμαι…
Θυμάμαι την αντίστοιχη περσινή εκδήλωση, όπου γιορτάζαμε το γεγονός πως ακόμα μια σχολική χρονιά τελείωσε, πως οι πανελλήνιες τελείωσαν, πως το σχολείο τελείωσε.
Ένα χρόνο αργότερα, σήμερα, συμβαίνουν τα ίδια. Όμως αυτή είναι η τελευταία φορά που το συγκεκριμένο σχολείο θα «τελειώσει».
Είναι ιδιαίτερα στενάχωρο το γεγονός πως δε μπορούμε να ανανεώσουμε το ραντεβού για του χρόνου – η συνειδητοποίηση πως δεν θα έχουμε πλέον το «σχολείο μας».
Δε γνωρίζω αν είναι το ίδιο για έναν καθηγητή, καθώς υπάρχει πάντα η δυνατότητα να εργαστεί κάπου αλλού, όμως για εμάς που φοιτήσαμε εδώ, η απώλεια δεν έχει μέτρο σύγκρισης.
Περάσαμε πολλές ώρες της ζωής μας σ’ αυτό το χώρο για να μη μας πονάει το τι θα απογίνει. Κάποιος με ρώτησε: «Μα καλά, και τι σε νοιάζει για το κτήριο;». Το σκέφτηκα. Και κατέληξα στο ότι είναι περισσότερο αυτό που αντιπροσωπεύει που με νοιάζει.
Ένα σχολείο έχει ψυχή. Είναι ζωντανό. Και δε χαρακτηρίζεται από τις καρέκλες και τα θρανία που στεγάζει, αλλά από τους ανθρώπους που φιλοξένησε και τις δικές τους εμπειρίες.
Κάθε αίθουσα, κάθε διάδρομος, κάθε παγκάκι, ξυπνάει αναμνήσεις, καλές ή άσχημες, θολές ή ξεκάθαρες, στιγμές που μας σημάδεψαν και αποτελούν κομμάτι της ιδιοσυγκρασίας του καθενός από εμάς.
Εδώ ήταν που γεννήθηκαν φιλίες, διαχρονικές ή παροδικές, έρωτες, σύντομοι ή μόνιμοι, εδώ που επικοί καυγάδες έλαβαν χώρα, διαφωνίες, κόντρες, έριδες, εδώ που αναπτύχθηκε συναδελφικότητα, ανταγωνισμός, μα πάνω απ’ όλα εδώ ήταν που ο καθένας μας έμαθε.
Έμαθε για τη ζωή, για τους άλλους, για τον εαυτό του και ίσως και κάτι λίγα από μαθήματα. Γιατί το σχολείο δεν υπάρχει για να μας διδάξει αποκλειστικά ιστορία ή μαθηματικά. Το σχολείο υπάρχει για να μας διδάξει να ζούμε. Να αλληλεπιδρούμε μεταξύ μας, να ανταλλάσσουμε εμπειρίες, να δίνουμε και να παίρνουμε. Να αξιολογούμε και να απορρίπτουμε, να ενστερνιζόμαστε αξίες και ιδανικά, να δημιουργούμε δεσμούς και να εξελισσόμαστε έτσι. Να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.
Είναι θλιβερή λοιπόν η σκέψη πως ένας τέτοιος Φάρος της Γνώσης και της Μάθησης θα σβήσει… Τόσο για εμάς, που μας στερείται ένα κομμάτι των παιδικών μας χρόνων που συνέβαλε καταλυτικά στη σμίλευση του είναι μας, όσο και για τις μελλοντικές γενιές, που, θα είναι φτωχότερες, καθώς δεν θα έχουν τη χαρά και την τιμή να αποτελούν κομμάτι του.
Α.Μ.- Φοιτήτρια
