- «Οχτώ ημέρες πριν από το δικαστήριο και δεν έχω όρεξη, δεν έχω μυαλό για τίποτα. Δεν βγαίνω από το κελί, δεν μιλάω σε κανέναν, είμαι μόνος μου με τις σκέψεις μου. Σκέφτομαι συνέχεια πώς θα πάει το δικαστήριο, τι θα κάνω αν καταδικαστώ και τι θα κάνω αν αποφυλακιστώ. Αυτό είναι που με σκοτώνει. Όταν σκέφτομαι τι θα έκανα αν ήμουν έξω… Φαντάζομαι τη μητέρα μου να κάθεται δίπλα μου. Με τους φίλους μου να διασκεδάζουμε όλοι μαζί. Θα έβλεπα κόσμο, όλων των ηλικιών, θα μύριζα τον καθαρό αέρα, θα χάζευα τη θέα της θάλασσας. Πολλές φορές προσποιούμαι ότι αποφυλακίζομαι. Αφήνω αυτή την πόρτα που με χωρίζει από την κοινωνία πίσω μου και τότε όλα αλλάζουν. Είμαι ελεύθερος, αισθάνομαι ότι πετάω, αγκαλιάζω τους δικούς μου και χαμογελάω από χαρά. Αλλά τώρα έρχεται πάλι η σκιά του δικαστηρίου. Όλα μου τα όνειρα κρίνονται από μία απόφαση - μία λέξη. Είδες τι σου κάνει ο πρόεδρος με μία λέξη! Σου λέει ένα “ισόβια” και πάνε όλα».
- «Ποτέ δεν υπήρξα καλός μαθητής. Δεν έβρισκα ποτέ κάτι ενδιαφέρον στο σχολείο. Ήταν όλα τόσο “ξένα”. Ακόμα και οι γιορτές μου φαίνονταν βαρετές. Έχω αλλάξει πολλά σχολεία της Θεσσαλονίκης. Για την ακρίβεια… με διώχνανε. Θυμάμαι μόνο την ειρωνεία και την κοροϊδία των καθηγητών μου αλλά και την ταπείνωση που κάθε φορά ένιωθα μπροστά στους γονείς μου. Τώρα είμαι στη φυλακή και απ’ ό,τι φαίνεται θα μείνω για πολλά χρόνια ακόμη. Ξεκίνησα να πηγαίνω στο σχολείο της φυλακής απλώς για να φεύγω από μέσα. Ποιο είναι το περίεργο; Το αγάπησα!!! Στεναχωριέμαι όταν έρχεται το Σαββατοκύριακο και περιμένω να φτάσει η Δευτέρα με αγωνία μικρού παιδιού. Μου αρέσει που συναντώ και μιλάω με άτομα του “έξω” κόσμου. Μου αρέσει που κάθε μέρα ντύνομαι καλά, με καθαρά ρούχα. Μου αρέσει που νιώθω ότι οι δάσκαλοι νοιάζονται για μένα. Μου αρέσει που ρωτάνε τη γνώμη μου και μιλάω χωρίς να φοβάμαι. Μου αρέσει που μπορώ πάλι να εμπιστευτώ κάποιον»
- «Κάθε μέρα πρέπει να κάνω υπομονή με τα άτομα στον θάλαμο, με αυτόν που κοιμάται στο πάνω κρεβάτι, με το φύλακα που μετά το “ψαχτήρι” αφήνει πίσω του το χάος… Στη φυλακή για να επιβιώσεις πρέπει να δείχνεις δύναμη και κουράγιο καθημερινά. Έχουμε στερηθεί τα πάντα: Οικογένεια, αγάπη, έρωτα, ξενοιασιά, διασκέδαση, φροντίδα, χαρά... Έχουμε μπει μέσα παιδιά και θα βγούμε άνδρες!».
- «Είμαι κρατούμενος στη Φυλακή Ανηλίκων εδώ και αρκετό καιρό. Σε λίγο αποφυλακίζομαι και περιμένω να δω αν θα πάρω απέλαση. Τη δικιά μου τη ζωή την κατέστρεψαν με την απέλαση. Όταν ήρθα στην Ελλάδα ήμουν 7χρονών και τώρα είμαι 20. Με λίγα λόγια μεγάλωσα στην Ελλάδα, μιλάω ελληνικά, πηγαίνω σε ελληνικό σχολείο και όλοι μου οι φίλοι είναι Έλληνες. Μια μέρα μάς πέρασε η ιδέα να κλέψουμε ένα μηχανάκι, όπως και έγινε. Κλέψαμε το μηχανάκι και την ώρα που κάναμε βόλτα μάς έπιασε η αστυνομία. Στη συνέχεια μας πήραν κατάθεση για να μας πάνε αυτόφωρο. Θυμάμαι τους αστυνομικούς να λένε: “κακοποιός, Αλβανός εγκληματίας”. Την άλλη μέρα μας πήγαν στον εισαγγελέα για να μας δικάσουν. Και αποφάσισαν να αφήσουν ελεύθερους τους φίλους μου μόνο - εμένα όχι. Εμένα αποφάσισαν να με διώξουν με απέλαση. Όταν άκουσα τη λέξη “απέλαση” άρχισαν τα μάτια μου να δακρύζουν, στο λαιμό αισθανόμουν σφιγμένος, τα είχα τελείως χαμένα. Άρχισα να σκέφτομαι τι θα συναντήσω μπροστά μου. Ότι θα πήγαινα στην Αλβανία, όπου λεφτά δεν είχα, σπίτι δεν είχα, ούτε δουλειά. Όπως ξέρετε όλοι, στην Αλβανία είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις δουλειά και ιδιαίτερα όταν η οικογένεια σου είναι στην Ελλάδα. Φοβάμαι πως αν με απελάσουν θα αναγκαστώ να κλέψω ξανά για να ζήσω».
- «Από τη στιγμή της σύλληψής μου το μυαλό μου είναι πολύ μπερδεμένο. Εκεί που σκέφτομαι κάτι καλό, κατευθείαν σκέφτομαι το ακριβώς αντίθετο. Δεν έχει ταραχτεί μόνο το μυαλό μου αλλά και το υποσυνείδητο και το σώμα μου. Έχουν περάσει δύο εβδομάδες από τη σύλληψή μου και τώρα αρχίζω να συνειδητοποιώ πού βρίσκομαι και τι έπαθα. Τις δύο πρώτες μέρες στο κρατητήριο συνεχώς έκλαιγα, ο ύπνος με έπιανε από εξάντληση. Με το που άνοιγα τα μάτια μου και καταλάβαινα πού βρισκόμουν, σπάραζα πραγματικά. Όσο περνούσαν οι μέρες, έβρισκα σιγά-σιγά τον εαυτό μου, γιατί γεννιόταν μια ελπίδα μέσα μου πως θα δω και πάλι τον ουρανό... Όσος καιρός κι αν περάσει θα περιμένω. Αρκεί να μην ξανακυλήσω στα ναρκωτικά, γιατί αυτά μ’ έχουν φέρει εδώ και τις δύο φορές. Ούτε εγώ ο ίδιος δεν ξέρω αν θα πάρω πάλι ναρκωτικά. Θα το μάθω μετά την αποφυλάκισή μου».
- «”Τι γιο έκανα εγώ… εγκληματία;”: αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσα από τη μάνα μου… ‘Εχω να τη δω τρεις μήνες. Ζει στην Αλβανία με τα αδέλφια μου. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για μένα από τη στιγμή που μπήκα εδώ μέσα. Νιώθω τόσο μόνος, που αναζητώ την “οικογένεια” μέσα στη φυλακή. Βλέπω τη μάνα μου στα όνειρά μου και πάντα ξυπνάω με άσχημη διάθεση. Γιατί δε με κατάλαβε ποτέ; Γιατί δε νοιάστηκε ποτέ για το πώς νιώθω και τι θέλω από τη ζωή; Τη θυμάμαι να δουλεύει και να μεγαλώνει τα αδέρφια μου, όχι να ασχολείται μαζί μου… Μου λείπει… αλλά είναι πολύ μακριά για να της το πω!!».
.jpg)
