...θα είμαι δίπλα σας !

Toν περασμένο Σεπτέμβρη πρωτοπέρασα την πόρτα του 4ου ΓΕΛ Περιστερίου και ως νέα καθηγήτρια στο δυναμικό του συγκεκριμένου σχολείου άρχισα να εξερευνώ το χώρο. Αίθουσες, διάδρομοι, γραφεία και άλλα γραφεία, πρόσωπα ενηλίκων και εφήβων πηγαινοερχόντουσαν γύρω μου. Στο βάθος του διαδρόμου μια αίθουσα ξεχωριστή, ένα γραφείο διαφορετικό από τα συνηθισμένα μου κέντρισε το ενδιαφέρον με ζωγραφιές

στους τοίχους και χαμόγελα ζωγραφισμένα στα πρόσωπα των μαθητών. Ήταν το γραφείο του σχολικού περιοδικού ΄΄της γάτας το κουδούνι΄΄, μα μόνο αδύναμα νιαουρίσματα δεν άκουγες από κει αντίθετα, ο χώρος ξεχείλιζε από ζωηρές φωνές και γέλια και σχόλια δημιουργικά και πνεύμα ερευνητικό.
Αυτή ήταν η πρώτη μου εντύπωση για τη ζεστή γωνιά και χαίρομαι που μετά από μια σχολική χρονιά όχι απλά επιβεβαιώθηκε αλλά τώρα είμαι ακόμη πιο ενθουσιασμένη απ΄ ότι στην αρχή.
Απόλαυσα τη συναναστροφή με τους μαθητές- συντάκτες που έχουν λόγο ισχυρό και άποψη, εντιμότητα και ειλικρίνεια –αξίες που έχουν ξεχάσει οι διάσημοι δημοσιογράφοι της εποχής μας – πάθος αλλά και συγκρότηση.Το περιοδικό είναι για όλους όσοι ασχολούνται έργο,όχι πάρεργο.(Παρεμπιπτόντως στα μαθήματα….΄΄γάτες΄΄ οι συντάκτες!!!)
Και το πιο συγκινητικό.

Το περιοδικό είναι ομάδα, ομάδα με δεσμούς ουσιαστικούς. Ακόμα κι όταν αποφοιτήσουν τα παιδιά της Γ΄Λυκείου (Σταυρούλα, Γεωργία, Χριστίνα ) -καλή αρχή στις νέες σας ΄΄περιπέτειες΄΄- θα συνεχίσουν να είναι μέλη της ομάδας.Τα παιδιά της Α΄ και Β΄ Λυκείου ελπιδοφόροι ικανότατοι συνεχιστές της παράδοσης, ήρθαν να την εμπλουτίσουν.Παιδιά με ήθος και προσωπικότητα και έτοιμα να δώσουν αγάπη.
Μ΄αυτό το τελευταίο δυνατό συναίσθημα ετοιμάζομαι να σας αποχαιρετίσω. Ένα ηχηρό μπράβο στους καθηγητές-συνεργάτες του περιοδικού. Ήμουν τυχερή πολύ που έτυχα τέτοιας αποδοχής από όλους σας.
Σας ευχαριστώ!!
Υ.Γ.
Κι επειδή ...΄΄όταν λείπει η γάτα χορεύουν τα ποντίκια΄΄ , εύχομαι του χρόνου, που ΄πιθανότατα΄ θα λείψω από αυτό το σχολείο ο χορός των επιτυχιών καλά να κρατεί!!
Θα είμαι δίπλα σας
Δώρα Παπαδάτου
Φιλόλογος

ΕΥΓΕ.....
Αγαπητέ φίλε Διονύση,
Πάνε μέρες τώρα που έλαβα το δεματάκι με το θησαυρό. Μόνο έτσι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το περιεχόμενο. Δεν ξέρω αν η απόσταση από την πατρίδα, η νοσταλγία του παρελθόντος, το γεγονός ότι "μεγαλώνω" - αν είναι ποτέ δυνατόν- ή ο δυναμισμός, η μαχητικότητα, ο βαθύς προβληματισμός και η φρεσκάδα της τωρινής γενιάς των συντακτών του κουδουνιού της γάτας ευθύνονται για την ευσυγκινησία μου και τα δάκρυα που κύλησαν ξεφυλλίζοντάς τα. Είμαι σίγουρος πως το δεύτερο συμβαίνει. Και το συναίσθημα πολλαπλασιάστηκε τις επόμενες μέρες καθώς με περισσότερο ενδιαφέρον ενέσκυψα στα άρθρα των παιδιών. Κάποια απ' αυτά έχουν πάρει ήδη το δρόμο τους για να αποτελέσουν αντικείμενο μαθήματος στις τάξεις διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας στα ελληνόπουλα της Μελβούρνης. Κι αν τα καταφέρουμε, κάτι που το πιστεύω ακράδαντα, θα ετοιμάσουμε μια συνεισφορά στο επόμενο τεύχος.
Πάει καιρός που σου το υποσχέθηκα, άλλωστε. Διαβίβασε σε παρακαλώ τις ευχαριστίες μου και τις ευχές μου στη Σάντυ, στη Ρεγγίνα και κυρίως στα παιδιά που κατέθεσαν τη δύναμη και τη φρεσκάδα της νεανικής τους ψυχής για άλλη μια φορά. Ευχαριστώ ιδιαιτέρως εσένα που παρόλο που μας χωρίζουν 16.000 περίπου χιλιόμετρα εξακολουθείς να με καθιστάς κοινωνό αυτού που με μεράκι στήσαμε πριν χρόνια.

Μάνος Τζιμπραγός

Αγαπητέ φίλε Μάνο,
Σ΄ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια...Τι κι΄ αν μας χωρίζουν τόσα χιλιόμετρα...για μας είσαι και παραμένεις ένας πολύ καλός φίλος!!

(foto: Μέγαρο Μουσικής-Η πρώτη μας βράβευση-Απρίλης 2004....)

Σε περιμένουμε!!!

Με εκτίμηση
Σάντυ-Διονύσης -Ρεγγίνα